Over mij

Ik heb maar weinig herinneringen aan vroeger. Wat ik wel weet, is dat ik als jong meisje altijd bang was. Bang om alleen thuis te zijn. Om in het donker te gaan slapen omdat er inbrekers konden komen of dat er geesten in mijn kamer zaten. Hoe vaak ik mijn ouders gebeld heb dat ik zó bang was en of ze alsjeblieft weer thuis wilde komen. Ik was ook bang voor oude mannetjes. Als ik met mijn moeder over straat liep en er kwam een oud mannetje langs dan pakte ik mijn moeder haar hand stevig vast. Ik hield mijn adem in en ik verstijfde. Ik kan me herinneringen dat mijn moeder me ooit heeft gevraagd of er 'iets’ met mij was gebeurd. Mijn antwoord destijds was ‘nee’.

​

Ik ging werken op mijn 16de, kreeg een vriendje en ging samenwonen toen ik net 19 jaar was. Mijn toenmalige vriend zat in het leger en man, wat was dat een heftige tijd. Ik was veel alleen en laat dat nou net zijn wat ik niet wilde, wat ik zo rete-eng vond! Ik heb nachten lang niet geslapen. In plaats daarvan zat ik met een grote koksmes op de bank. Te wachten tot iemand binnen zou komen. Mijn lichaam stond stijf van de spanning en bij het ochtendlicht kon ik enigszins ontspannen en viel ik in slaap. Ik heb zoveel angst gevoeld dat ik wel eens tegen een psychose heb aangezeten.

​

Grenzen aangeven vond ik verdomde lastig. Ik werkte op een gegeven moment in een mannenwereld. Kreeg ik een tik op mijn bil dan zei er niets van maar glimlachte schaapachtig. Maar ook in mijn andere banen, in vriendschappen en relaties vond  grenzen aangeven lastig.

​

Ik doorliep niet zoals de gemiddelde tiener de fases in het leven, feestjes, experimenteren, veel vriendinnen, onbezorgd en vrij. Dat had ik heel goed door. Ik merkte van alles op maar kon het allemaal niet plaatsen. Ik kon me niet écht verbinden. Ik was erg gefocust op mijn relatie en om mijn angsten onder controle te krijgen. Ik kende mijn lichaam niet. Merkte het op maar dat was het dan ook. Ik heb genoeg onverklaarbare lichamelijke klachten gehad. Het recept van de huisarts was steevast ‘het gaat vanzelf weer over’. Ik had ook moeite met intiem zijn met mijn toenmalige partner. Genoot er niet van, mijn vagina ook was standaard droog en ik fakete erop los want een orgasme kende ik niet. Toen de relatie beëindigde, wist ik niet hoe ik me moest voelen. Dus ik reageerde zoals ik van anderen had gehoord hoe je je hoorde te voelen en reageren na een breuk.

 

Ik kreeg een relatie met Daniel. We trouwden en kregen we 2 zoons. Dolgelukkig was ik. Maar hoe lang zou dit geluk duren? Ik werd getriggerd in mijn rol als moeder, voelde veel onzekerheid. Maar ook mijn angsten kwamen terug. Ik wilde overal controle over houden maar dat lukte natuurlijk niet met 2 kids. In de jaren die volgden, voelde ik onrust, onzekerheid, eenzaamheid maar ook boosheid. Toen een vriendin overleed, raakte dat mij diep maar ik wist mij geen raad met alle gevoelens. Uiteindelijk ging ik op zoek naar hulp. Cognitieve therapie werd mijn aangeraden. De therapeut gooide na 2 sessies de handdoek in de ring. Ik was tè gesloten was. Ik kon nergens écht antwoord op kon geven en hij voelde spanning tussen ons. Verloren en eenzaamheid verliet ik het pand. Een paar jaar later had ik een life coach waarbij het over het ‘nu’ ging. Zonder te weten waarom, voelde ik dat het niet klopte. Het moest niet gaan over het nu.

​

Toen ik een baan kreeg functiegerichte coach, werd ik voortdurend met mijzelf gespiegeld en geconfronteerd. Reflecteren tot ik erbij neerviel. Ik vond dat zo lastig. Ik kwam erachter dat ik nooit echt naar mijzelf had gekeken, dat ik een ster was in de focus leggen op de ander om zo maar niet met mijn eigen gedachten en gevoelens te worden geconfronteerd. Het was een rollercoaster aan emoties en gevoelens die ik niet kon plaatsen. Dit zette zich voort buiten het werk. Meerdere keren heb op het punt gestaan om de handdoek in de ring te gooien en weg te gaan. Bij alles en iedereen, ja ook bij mijn gezin. Ik raakte steeds verder van mijzelf verwijderd en voelde dat het zo niet door kon gaan. Er zat zoveel in mij verstopt. Ik was altijd onrustig, nooit tevreden, grenzeloos. Werkte hard maar op de verkeerde manier waardoor ik mijzelf juist tegenwerkte. De angst was er nog altijd en ik begon mij steeds meer af te vragen ‘wie ben ik nu echt, waarom ben ik zoals ik ben? Wat heeft mij zo gevormd?!’ Ik voelde dat er een beerput zou opengaan als ik in therapie zou gaan. Geen idee wat ik tegen zou komen maar het moest! Dat voelde ik in iedere vezel.

​

Ik ben seksueel misbruikt in mijn jonge kinderjaren. Er vielen zoveel puzzelstukjes op zijn plek. Ik kreeg zoveel helderheid over mijn gedrag, emoties, gevoelens en lichaam. Ik ben alle laagjes gaan afpellen. Ik droeg een masker en die durfde ik steeds vaker af te zetten. Dit alles is een proces van jaren geweest en ik geloof dat er altijd weer stukken in mij zijn die zich aandienen wat aandacht vraagt. Een on going process. Ik ben niet meer bang als ik alleen thuis ben en ik kan je vertellen: dat voelt zo bevrijdend! Wanneer ik opmerk dat ik angst in mijn lichaam voel, mijn hoofd een loopje met me neemt wat nog maar zelden gebeurt, weet ik wat ik kan doen om te zorgen dat ik niet bevries. Maar de rust in mijzelf vind. Ik ben steeds beter in staat om mijn grenzen aan te geven. Ik zeg wat ik denk en voel. Ik eer mijn lichaam en geniet van intiem contact. Ik ben een open boek waarbij en durf steeds authentieker te zijn. Zo heb ik ook met mijn kinderen gedeeld, toen ze 16 en 17 jaar waren, wat er met hun mama is gebeurd. Hoe spannend en moeilijk ik dit ook vond, ik wilde niet meer met een geheim rondlopen. Daarnaast vond ik dat zij het recht hadden om dit weten. De gevolgen van mijn trauma hebben ook z’n weerslag om mijn gezin gehad. Het krampachtig vast willen houden aan alles, controle willen hebben over alles, is echt weg en dat geeft zoveel rust! Ik leef steeds meer vanuit mijn hart.