Onzichtbaar vs zichtbaar zijn

"Zichtbaar zijn" twee woorden die ik de afgelopen periode met enige regelmaat heb gebruikt. Woorden die wellicht zo gewoon lijken of voelen maar die voor mij een betekenis en een bijzondere lading hebben. Want wat is dat nu, zichtbaar zijn? Hoe word je zichtbaar maar vooral wat betekent zichtbaar zijn?

Het brengt me terug naar drie jaar geleden. Ik ging weer in therapie. De reden? Ik had in 2015 tijdens energetische therapie mijn trauma's herontdekt, trauma's waar ik misschien ooit nog eens over zal vertellen. Na een jaar therapie dacht ik vanuit dat punt verder te kunnen. Niets was minder waar, want weten wat je trauma's zijn is één maar dan ben je er nog lang niet. Ik leefde mijn leven maar voelen, ervaren ho maar. Daarom besloot ik in 2018: het is mijn tijd! Ik ben er klaar voor om écht met mijzelf aan de slag te gaan. En dat heb ik gedaan. Ik heb alle lagen in mijzelf afgepeld, ben diep gegaan. Ik wist in de kern helemaal niet meer wie ik was, wat ik deed en waarom. Tijdens de therapie was veel emotioneel lichaamswerk, breathwork sessies, mantra's zingen, meditaties, gestalte therapie, werken vanuit de karakterstructuren. We hebben met veel structuren gewerkt, teveel om allemaal op te noemen. Ik heb geschreeuwd, gehuild, me klein gevoeld, alleen, intens verdriet, maar ook kracht, oerkracht vanuit het diepste van mijn essentie gevoeld, liefde en ga zo maar door.

Ik voelde dus niet echt, ja ik voelde van alles maar wist me er geen raad mee, en was vooral heel erg naar buiten gericht in plaats van naar binnen, naar mijzelf. Ik ontdekte dat wanneer ik met de ander bezig was, ik niet naar mijzelf hoefde te kijken. Ik maakte mijzelf dus onzichtbaar. Een overlevingsmechanisme die me veel heeft gebracht maar aan iedere medaille zit een keerzijde. Ik deed mijn potentieel te kort. Ik vond het doodeng om mijzelf te laten zien! Het voelde zo kwetsbaar, zo onveilig. Tijdens een meerdaagse training die ik volgde (3 weekenden met 15 mede-cursisten) kregen we de opdracht een masker te maken. Het masker stond voor mijn verleden. Tijdens een oefening moest het masker opgezet worden en kregen we opdrachten. Bizar hoe het werkte maar door het opzetten van mijn masker voelde ik letterlijk hoe ik me al die jaren had gevoeld. Hoofd naar beneden, schouders die hingen, mezelf klein maken. Onzichtbaar willen zijn. Mijzelf niet durven laten zien. Één van de opdrachten was om in de cirkel van de groep met het masker op te gaan dansen. Pfff dat voelde zwaar, ik voelde me klein en bekeken. Zeer ongemakkelijk. Alle ogen waren op mij gericht. Het was een letterlijke bevrijding toen ik mijn masker mocht afzetten. Ik danste in mijn flow van dat moment. Open, bevrijd, geen angst, IK! Al met al heb ik na twee jaar therapie besloten dat ik vanuit dat punt zelfstandig verder kon. Ik besloot dat omdat ik voelde dat ik er klaar voor was. Ik had keihard gewerkt om te komen waar ik was. Ik had alles afgebrokkeld om mijn fundering opnieuw te leggen. De fundering heeft een stevige basis gekregen en vanuit daar mocht ik gaan bouwen.

Vorig jaar ben ik ingewijd voor mijn Reiki eerste graad. Inmiddels ben ik Reiki Master en heb ik mijn eigen praktijk opgezet. Ik heb mijn eigen website gebouwd, ben actief op Instagram en heb net deze week een FB account aangemaakt voor Lotus voor Reiki. Wow, wat een stappen heb ik gezet. Ik weet nog dat toen ik net begon met mijn insta account ik dat rete spannend vond. Een open account waarin iedereen al mijn berichten kon lezen. Mijn foto's en filmpjes kan zien. Hoe kwetsbaar kun je jezelf opstellen!? Ook dat was een proces waar ik doorheen mocht gaan. En geloof me als ik zeg dat ik soms nog steeds onzekerheid voel om iets te posten. Als ik dat voel, ga ik naar binnen. De onzekerheid zit hem er meestal in de gedachten bij mij wat de de ander er van denkt als ik iets post. Door het dan juist te posten, geeft me dat een krachtig gevoel. Omdat ik dicht bij mijn eigen waarheid en ik wil blijven. ik wil niet alleen maar gelikte foto's en filmpjes posten maar juist puur en echt. Make-up loos, met een lach of een traan. Maar ook met net geföhnde haren en een likje make-up. Het is allemaal onderdeel van wie ik ben. Ik hou van kleding en er leuk uitzien maar ik ben ook groot fan van mijn kloffie zoals ik dat altijd noem.

Zichtbaar worden en zijn is een on going proces. Wat ik van de afgelopen jaren heb geleerd, is dat het voor mij belangrijk is om dicht bij mijzelf te blijven. Don't pretend someone else, just be yourself. Zoek inspiratie bij mensen die je te gek vindt en vertaal dat vervolgens naar jezelf. Dat maakt je authentiek en daarmee word je zichtbaar. Het is mijn tijd om zichtbaar te zijn. Mijn praktijk staat, het mag gaan stromen. Ik voel een diep verlangen hierin. Klanten behandelen. Mijn missie is om mensen terug te laten keren naar hun gevoel. Naar hun essentie. Om het te laten stromen zodat ze in hun eigen kracht komen te staan en ontpoppen in die authentieke prachtige Lotus.

Liefs,

Saskia